Ksiądz Tomasz Siemieniec: Apokalipsa św. Jana pokazuje również kondycję naszych wspólnot [AUDYCJA]

Powiedział Ksiądz, że Apokalipsa świętego Jana ma nas umocnić, pocieszyć i dać nadzieję. Aby lepiej ją zrozumieć omówimy poszczególne rozdziały. Zaczyna się ona Prologiem.

Apokalipsa, tak jak każda księga biblijna, jest precyzyjnie skomponowana i jest owocem dość długiego procesu redakcyjnego. Możemy wyróżnić w niej cztery części. Dwie z nich są mają niewiele tekstu, natomiast pozostałe są większe. Te cztery części to: pierwsza - prolog; druga -  listy do siedmiu Kościołów; trzecia- najbardziej obszerna, obejmuje rozdziały 4-22.5 i ostatnia - epilog od szóstego wersetu do końca 22 rozdziału. Prolog stanowi nagłówek, w którym zawarty jest tytuł objawienia. Dodam, że objawienie jest odsłonięciem pewnego zamysłu Bożego za pomocą znaków, które mogą być zrozumiałe kiedy odwołamy się do ksiąg prorockich Starego Testamentu. Następnie są wymienieni adresaci, czyli siedem Kościołów, które są w Azji. Jednak Apokalipsa jest skierowana do nas wszystkich.

Dlaczego siedem Kościołów?

Liczba siedem w tradycji biblijnej i w kulturze Bliskiego Wschodu oznaczała pełnię. Siedem oznacza konkretne wspólnoty, które są tam wymienione, ale mamy też symboliczne ukazanie, że Apokalipsa jest zaadresowana do wszystkich wspólnot Kościoła każdego czasu i każdego miejsca. Kolejnym ważnym elementem w prologu jest błogosławieństwo. Łaska i pokój to dary, których życzyli sobie chrześcijanie. Są także różne tytuły określające Pana Boga. Wskazują one na wieczne Jego trwanie. On jest Panem historii i kieruje wszystkim na ziemi. Za pomocą bogatych teologicznie tytułów, o głębokim znaczeniu, mamy jeszcze określonego Chrystusa.

W drugim rozdziale Apokalipsy mamy listy do wspomnianych siedmiu Kościołów. Czym one są?

Jest to zapis przeglądu, którego Jezus dokonuje w poszczególnych siedmiu Kościołach. Mamy wymienionych siedem wspólnot: Efez, Smyrna, Pergamon, Tiatyra, Sardes, Filadelfia, Laodycea. Są one usytuowane w rzymskiej prowincji Azja Mniejsza, obecnie jest to zachodnia część Turcji. Miasta te znajdowały się przy jednej trasie, dość blisko siebie i były ze sobą wzajemnie powiązane. Każdy z listów ma podobny schemat. Zawiera: prezentację Pana Jezusa; pozytywy, które Jezus widzi w danej wspólnocie; pokazanie tego, co w nich złe i co należy poprawić; wezwanie do nawrócenia i ostrzeżenie, co się stanie jeśli dana wspólnota nie nawróci się oraz obietnicę nagrody za nawrócenie. Są też takie wspólnoty, w których Jezus nic pozytywnego nie widzi i takie, w których nie widzi nic złego.

Jaka nauka płynie z listów do siedmiu Kościołów?

One doskonale oddają kondycję naszych wspólnot: parafii, diecezji, czy obejmujących większy obszar. Mamy tu spektrum postaw. Są wspólnoty piękne, żywe, rozwijające się, pozytywnie odbierane, ale jest w nich również zagrożenie. Mamy wspólnoty, gdzie jest równowaga między tym, co dobre, a tym co należałoby poprawić. Ale mamy też wspólnoty mające piękną fasadę, za którą kryje się nędza. Wreszcie są też kościoły już martwe. Wspólnota jest żywa, żywą wiarą swoich członków i wspólnota jest martwa martwą wiarą, tych którzy do niej należą. To nie struktury są martwe, ale ludzie, którzy do nich należą sprawiają, że jedna jest wspólnotą żyjącą, a druga martwą. Te siedem listów jest świetnym materiałem do rozważania nad kondycją naszych wspólnot.

Dziękuję za rozmowę.

Posłuchaj całej audycji: