Bądźmy świadkami Miłosierdzia

W latach 30. XX wieku polska zakonnica, siostra Faustyna Kowalska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, doświadczyła objawień Pana Jezusa, który przekazał jej orędzie o Bożym Miłosierdziu. Polecił też namalowanie obrazu, na którym z Jego Serca wypływają dwa promienie – biały i czerwony – a na dole umieszczony jest napis "Jezu, ufam Tobie". Zbawiciel prosił także o odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego oraz ustanowienia święta w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Na polecenie swojego spowiednika zakonnica spisywała objawienia w „Dzienniczku”. Kościół katolicki badał je przez ponad 60 lat. Ich prawdziwość została potwierdzona wyniesieniem polskiej zakonnicy na ołtarze. W 1993 roku Ojciec Święty beatyfikował siostrę Faustynę Kowalską, a w 2000 roku kanonizował i w pierwszą niedzielę po Wielkanocy ustanowiłŚwięto Miłosierdzia Bożego.

Jan Paweł II był czcicielem Bożego Miłosierdzia. W encyklice „Dives in Misericordia”, wydanej w 1980 roku, przypomniał nauczanie Pisma Świętego o tym najwspanialszym przymiocie Pana Boga. Podkreślił, że miłosierdzie jest drugim imieniem Miłości.

Podyktowane siostrze Faustynie orędzie Chrystusa zostało spisane w języku polskim. Dziś „Dzienniczek” został przetłumaczony na niemal wszystkie języki świata i sprzedaje się w milionach egzemplarzy.

Pracując ciężko, siostra Faustyna notowała w „Dzienniczku”: „O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary” (Dz 62).

Doświadczając różnych cierpień duchowych, pisała: „W najcięższych mękach wzrok swojej duszy zatapiam w Jezusa ukrzyżowanego. Nie spodziewam się pomocy od ludzi, ale ufność swą w Bogu mam, w Jego niezgłębionym miłosierdziu jest wszelka nadzieja moja” (Dz 681).

Grzesznikom i ludziom zagubionym wskazywała niezawodny drogowskaz: „O niepojęte i niezgłębione miłosierdzie Boże, kto Cię godnie uwielbić i wysławić może. Największy przymiocie Boga Wszechmocnego, tyś słodka nadzieja dla człowieka grzesznego” (Dz 951).

Święty Jan Paweł II, podczas pobytu w 2002 roku w krakowskich Łagiewnikach, zawierzyłświat Bożemu Miłosierdziu: „Jezu, ufam Tobie! To wyznanie, w którym wyraża się ufność we wszechmocną miłość Boga, jest szczególnie potrzebne w naszych czasach, w których człowiek doznaje zagubienia w obliczu wielorakich przejawów zła”. Przypomniał jednocześnie, jak bardzo zbolała ludzkość potrzebuje Bożego Miłosierdzia: „Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy”. Ojciec Święty chciał, aby orędzie ogłoszone za pośrednictwem świętej siostry Faustyny „dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniło ich serca nadzieją”, aby rozchodziło się na Polskę i cały świat. „Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywaćświatu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście! To zadanie powierzam wam, drodzy bracia i siostry, Kościołowi w Krakowie i w Polsce oraz wszystkim czcicielom Bożego Miłosierdzia, którzy tutaj przybywać będą z Polski i z całego świata. Bądźcie świadkami miłosierdzia!”– apelował Jan Paweł II.

Katarzyna Bernat