Protesty w opowieściach historyków

W czerwcu 1956 roku rozpoczął się pierwszy tak duży protest robotniczy przeciwko władzy komunistycznej w powojennej Polsce. Miał on miejsce w Poznaniu. Zwany jest Poznańskim Czerwcem, Czerwcem '56, a nawet powstaniem poznańskim. Z tamtego okresu wciąż dobrze jest znane hasło „żądamy chleba”, które noszono na transparentach. Podczas tych wydarzeń śmierć poniosło około 70 osób. Historycy mówią, że strajk nosił znamiona tradycji niepodległościowej. Ważnym aspektem protestów była też ekonomia i polityka. - Oczekiwano na demokratyzację systemu. Po protestach nastąpił szybki odwrót od odwilży – opowiada Dorota Koczwańska-Kalita, naczelnik kieleckiej delegatury Instytutu Pamięci Narodowej.

Historycy w Instytucie Historii UJK poruszyli też temat tego, co działo się 20 lat później. Latem 1976 roku. Wtedy to nadeszła kolejna fala robotniczych protestów. Powodem były znaczne podwyżki cen. - Ten protest był szerszy. Objął Radom, Ursus, Płock ale też i Starachowice, Warszawę i wiele innych ośrodków w kraju. Wydawało nam się tylko, że to był odzew bardzo regionalny. Wszystkie protesty w czasach PRL miały swoje odzwierciedlenie w odbiorze ogólnopolskim a nie tylko regionalnym. Historycy przyznają, że rok 1976 był w pewnym stopniu przełomowy. Powstał podziemny ruch wydawniczy, komitet obrony robotników i inne ośrodki opozycyjne. - Nastąpił pewien przełom jeżeli chodzi o funkcjonowanie społeczeństwa. Kruszyła się też wiara w reformę systemu i w nowych przywódców – mówi Dorota Koczwańska-Kalita z kieleckiej delegatury IPN.

Spotkanie z historykami poprowadziła Edyta Krężołek, pracownik kieleckiej placówki IPN.