Wychowywać! Ale jak?

Pojawienie się na świecie nowego człowieka jest wielkim cudem. Osoby wierzące zdają sobie sporawe z tego, iż rodzice stają uczestnikami stwórczego dzieła samego Boga. Jednak w tym momencie nic z rodziców nie może spocząć na laurach, bowiem proces wychowania wymaga nieustannego zaangażowania. W pedagogii chrześcijańskiej podkreśla się jego personalistyczny, czyli osobowy charakter. Pomiędzy wychowawcą a wychowankiem zachodzi relacja oparta na wzajemnym poszanowaniu. Po jednej stronie mamy autorytet, zaś po drugiej godność dziecka. Przekazywane treści winny mieć swoje uzasadnienie w konkretnym działaniu. O ile słowa uczą, o tyle największy wkład wnoszą w wychowanie przykłady. Dzięki nim wszelkie zasady zostają uwiarygodnione. Dlatego prawdziwy wychowawca potrafi najwięcej wymagać przede wszystkim od samego siebie. Staje się darem dla swojego wychowanka. Kiedy przychodzi nam narzekać na współczesność i z przerażeniem myśleć o przyszłości zastanówmy się na ile my sami przyczyniamy się do kształtowania postaw dorastającego pokolenia. Zadaniem każdego jest wsłuchiwać się w potrzeby młodego człowieka. Wówczas okaże się, że największą z nich jest miłość.

Obchodzony w tym roku w Kościele IX Tydzień Wychowania ma na celu przypomnieć o fundamencie i kierunku pedagogiki. Obowiązek wychowania ciąży w pierwszym rzędzie na rodzinie. Potrzebuje ona pomocy całej społeczności. Oprócz więc praw rodziców i tych, którym oni powierzają część wychowania pewne obowiązki i prawa przysługują państwu, ponieważ do niego należy organizowanie tego, czego wymaga wspólne dobro doczesne.

W szczególny wreszcie sposób obowiązek wychowawczy należy do Kościoła, nie tylko dlatego, że winno się go uznać za społeczność ludzką zdolną do pełnienia funkcji wychowawczej, lecz nade wszystko dlatego, że on ma zadanie wskazywania ludziom drogi do dobra i miłości, a co z tym do zbawienia.

 Skalbmierz, 22 września 2019 rok, Ks. Marian Fatyga