Samochód dla misjonarza

Oto treść podziękowań nadesłanych przez ks. Wojciecha Skorupę:

Podziękowanie dla Ofiarodawców Diecezji Kieleckiej

Pragnę serdecznie podziękować za pomoc w zakupie mikro-autobusu marki Hyundai H-1. Będzie on służył przede wszystkim katolickiej wspólnocie w parafii Kokczetawa oraz w miarę potrzeb i możliwości także innym parafiom naszego regionu.

Nasza wspólnota należy do najliczniejszych parafii w Kazachstanie. W tej części Kazachstanu mieszka wielu Polaków, potomków przesiedleńców z Kresów, którzy trafiali tu od 1936 r. Przez wiele lat ich życie religijne ograniczane było do sfery prywatnej. Księża posługujący w Kazachstaie, w większości byli więźniowie łagrów sowieckich, starali się posługiwać w sposób tajny. Dopiero w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. pozwolono na legalną, lecz bardzo ograniczoną działalność pierwszych wspólnot katolickich na tym terenie. Na naszym terenie niebagatelne znaczenie miała posługa księdza Karola Kisielewskiego, kapłana z Metropolii Ryskiej, który trafił to w 1977 r. Posługiwał w parafii Tajinsza do swej śmierci 14 czerwca 1979 r. Od 1981 r. w tej parafii proboszczem został ks. Jan Paweł Lenga MIC., późniejszy biskup karagandyjski, który podjął także posługę duszpasterską w Kokczetawie. Do tutejszej wspólnoty katolickiej przyjeżdżali także o. Jan Wołek, o. Krzysztof Erdzik MIC., o. Krzysztof Kuryłowicz TChr. i o. Henryk Sroka MIC.

Wśród naszych parafian są także Niemcy, potomkowie kolonizatorów, którzy trafili na żyzne stepy Powołża i okolice Morza Czarnego po manifestach wydanych w 1762 i w 1763 r. Przez carycę Katarzynę II, która zachęcała Europejczyków do imigrowania do Rosji i zasiedlania Powołża, z gwarancją zachowania własnego języka, wyznania i uznania tradycyjnych praw zwyczajowych. Na jej wezwanie odpowiedzieli przede wszystkim Niemcy. W roku 1941 duża część z nich została przesiedlona do Kazachstanu. Kiedyś stanowili oni trzon i większość katolickich wspólnot. W wyniku repatriacji większość z nich wyjechała jednak do swojej historycznej ojczyzny.

Parafię św. Antoniego w Kokczetawie oficjalnie zarejestrowano 6 października 1992 r. W październiku 1994 r. parafia otrzymała swojego pierwszego stałego, rezydującego w parafii proboszcza, którym został ks. Zygmunt Kwieciński. Rozpoczęła się budowa kościoła. 20 maja 1995 r. biskup Jan Paweł Lenga poświęcił kamień węgielny. Kościół w Kokczetawie został poświęcony przez biskupa Kazimierza Ryczana i Jana Pawła Lengę, Biskupa Kazachstanu 15 czerwca 1997 r. W czerwcu 1999 r. po raz pierwszy w kościele rozległy się dźwięki 14 głosowych organów podarowanych przez kościół św. Stanisława Kostki w Poznaniu.

7 maja 2001 r. rozpoczęto budowę domu parafialnego. Prace budowlane zostały zakończone w październiku 2002 r. Poświęcenie domu miało miejsce 30 stycznia 2003 r.

W Kazachstanie, podobnie jak na terenie całego imperium sowieckiego posługa duchowna była bardzo ograniczana przez władze. Jako przestępstwo traktowane było nauczania zasad wiary dzieci i młodzieży. Rodzice niejednokrotnie byli karani za to, że ich dzieci uczestniczyły w nabożeństwach. Kapłani posługujący legalnie w nielicznych parafiach karani byli, gdy wśród ministrantów pojawiał się ktoś niepełnoletni. Aktywny udział w życiu religijnym był nie do pogodzenia z karierą zawodową. W zasadzie tolerowano tylko modlitewne zebrania osób starszych w przeważającej mierze kobiet. Trudno dostępna była Biblia i jakakolwiek literatura religijna. Niemożliwe były legalne wyjazdy na pielgrzymki. Zabronione organizowanie wypoczynku i nauki religii. Bardzo starannie sprawdzano, kto przyjmował sakramenty św. Nielegalne było nawet organizowanie chórów przy parafiach i jakakolwiek praca charytatywna wspólnot kościelnych.

Do dzisiaj zmagamy się ze skutkami prześladowania ludzi wierzących i staramy się przezwyciężyć przekonanie, że wiara jest zarezerwowana dla starszego pokolenia. Staramy się pracować z dziećmi i młodzieżą, nie tylko przygotowując ich do sakramentów świętych, ale także organizując wyjazdy oazowe w czasie wakacji i ferii w ciągu roku. Na najważniejsze święta nasza grupa teatralna przygotowuje spektakle o charakterze religijnym. Organizujemy koncerty muzyczne. Nasi parafianie regularnie uczestniczą w nieustannej adoracji eucharystycznej w kościele katedralnym w Astanie. Młodzież corocznie wyjeżdża na spotkania organizowane w Oziornym - Narodowym Sanktuarium Kazachstanu. Staram się organizować także zajęcia sportowe dla młodszego pokolenia naszych parafian.

Nasza działalność duszpasterska związana jest nierozłącznie z podróżowaniem. Najbliższe parafie oddalone są od Kokczetawy o dziesiątki i setki kilometrów. Dlatego też posiadanie własnych środków transportu jest nieocenionym skarbem.

Nasza parafia, chociaż stosunkowo liczna jak na warunki kazachstańskie, składa się jednak z kilkuset zaledwie osób, które nie należą w większości do bogatej części społeczeństwa. Jesteśmy zdani na pomoc z zewnątrz i bardzo cenimy sobie wspaniałomyślność wszystkich, którzy składali ofiary, za które mogliśmy zakupić nasz mikro autobus.

Pragnę wyrazić w imieniu wszystkich parafian i od siebie serdeczną wdzięczność za ten hojny dar i zapewnić o naszych modlitwach w intencji wszystkich ofiarodawców.

Bóg zapłać!

ks. Wojciech Skorupa PROBOSZCZ PARAFII ŚW. ANTONIEGO W KOKCZETAWIE