Rada Duszpasterska Diecezji Kieleckiej

Spotkanie rozpoczęła modlitwa Koronką do Miłosierdzia Bożego i powitanie uczestników przez ks. biskupa Jana Piotrowskiego.

            Konferencję na temat: „Idzie i głoście, ale razem: duchowni, osoby życia konsekrowanego i wierni świeccy” w imieniu ks. doktora Szymona Stułkowskiego,  rektora Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu wygłosił ks. Przemysław Tyblewski, prefekt ASD. Do rozważania zaproponował obraz biblijny z Ewangelii św. Marka 2, 1-12 – interpretacja sceny z Ewangelii przy pomocy obrazu.

            Prelegent odpowiadając na pytanie:  - co zrobić, by realizować scenariusz zawarty w tej scenie z Ewangelii? – przedstawił następujące wnioski:

- modlić się o powołania do takiej służby w Kościele,

- pomagać ludziom odkrywać te powołania,

- kształtować (formować) powołanych,

- czekać cierpliwie, aż dojrzeją,

- dzielić się zadaniami i odpowiedzialnością,

- (duszpasterz) powinien być „dyrygentem”, a nie „orkiestrą”.

Jeśli chcemy promować duszpasterstwo według tego scenariusza to należy:

- nie bać się poszukiwać nowych sposobów działalności duszpasterskiej ( z zachowaniem strych),

- nie bać się ryzyka (ten nie popełnia błędów, kto nic nie robi)

- nie bać się zmieniać struktur (tych, które możemy zmienić),

- działać bezinteresownie,

- pracować w zespole

Dlaczego winniśmy wszyscy – duchowni, osoby życia konsekrowanego i wierni świeccy – razem podjąć zadanie: idźcie i głoście?

Odpowiedź na to pytanie znajduje się w dokumentach Kościoła. Takich jak: Konstytucja dogmatyczna o Kościele: „Lumen gentium” (KK 32); Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 208; Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 228; Sobór Watykański II Dekret o apostolstwie świeckich (DA 10); Sobór Watykański II: Dekret o działalności misyjnej Kościoła „Ad gentes divinitus” (DM 21) i (KK 33); Adhortacja apostolska „Christifideles laici” (CHL 22), (CHL15).

            Do dyskusji prelegent zaproponował następujące pytania odnoszące się do wspomnianego fragmentu Ewangelii św. Marka:

- kim się zajmujemy w duszpasterstwie?

- czy nie zajmujemy się tylko tymi, którzy sami przychodzą (zasłuchani)?

- czy znamy parafian „paralityków” – chcą przyjść ale nie docierają (sympatycy)?

- czy wychodzimy do „paralityków”?

- czy mamy „tragarzy” (4:1)?

- czy czujemy potrzebę posiadania takich zespołów pastoralnych („tragarzy”)?

            Uczestnicy podzieli się na dwie grupy dyskusyjne i w odpowiedzi na zaproponowane pytania wypracowali następujące wnioski:

Wnioski z pracy grupy 1:

·        Duszpasterstwo w parafiach ukierunkowane jest na sprawowanie sakramentów i przede wszystkim dotyczy ludzi wierzących i praktykujących;

·        Podczas na przykład wizyty duszpasterskiej księża powinni spróbować także odwiedzać tych, którzy dotychczas nie przyjmowali księdza po kolędzie. Dotyczy to przede wszystkim parafii miejskich, gdzie występuje rotacja mieszkańców.

·        Trudno jest się bezpośrednio umówić z osobami, które nie chodzą regularnie do kościoła, ale ksiądz może wykorzystać do spotkania inne neutralne okazje, które będą sprzyjały rozmowie i budowaniu relacji;

·        W Diecezji Kieleckiej pojawiły się inicjatywy ewangelizacyjne, które wychodzą poza świątynię. Przykładem są Drogi Krzyżowe ulicami miast oraz koncerty uwielbienia, które odbywają się na Rynku w Kielcach i w innych parafiach. Misja ewangelizacyjna spoczywa także na mediach katolickich.

·        Potrzeba formacji duchowej i intelektualnej świeckich, aby pomagali kapłanom w dziele ewangelizacji. Pozytywnym przykładem jest rozwój grup i wspólnot parafialnych.

·        Formacja świeckich: katechetów, liderów grup i wspólnot, którzy mogą być „pomocnikami” proboszcza.

 Wnioski z pracy grupy 2:

·        Istnieje wciąż potrzeba tworzenia i stymulowania małych grup i wspólnot  parafiach, bowiem to właśnie one są „nośnikami” Ewangelii w swoje środowiska i docierają z Dobrą Nowiną do stających dalej („paralityków);

·        Wielka jest waga prostych, serdecznych, ludzkich gestów, jak podanie dłoni, uśmiech, przywitanie się – zwłaszcza wykonywanych przez kapłana w stosunku do osób nie będących gorliwymi katolikami;

·        Warto organizować spotkania przy parafii innej natury niż modlitewne, na które mogliby przyjść ludzie nie związani mocno z Kościołem: „herbatka” dla mieszkańców danego bloku, grupa teatralna, zajęcia sportowe; 

·        Potrzeba założenia – może obowiązkowego – we wszystkich parafiach Rad Duszpasterskich, żeby duchowni i świeccy uczyli się słuchać siebie nawzajem, wciąż bowiem duszpasterstwo organizowane jest przez samych księży bez jakiejkolwiek konsultacji z wiernymi;

·        Potrzeba mądrych i otwartych duszpasterzy – zwłaszcza namysłu wymagają nominacje na proboszczów, nie każdy bowiem ksiądz umie i chce rozmawiać z laikatem, niektórzy wciąż chcą być jedyną „orkiestrą” i jedynym „muzykiem” na parafii;

·        Należy zmienić sposób głoszenia słowa Bożego z ambony, tak aby uwzględnić duchowość i charakter powołania osób świeckich, których zadania różnią się od zadań osób duchownych czy konsekrowanych w Kościele – należy dostosować język, podawane przykłady i odniesienia do życia laikatu.