Pożegnaliśmy księdza Stanisława Czerwika

Ceremonia rozpoczęła się w Kościele Seminaryjnym Świętej Trójcy, gdzie odmówiono Różaniec i w procesji udano się do bazyliki katedralnej. Tam, pod przewodnictwem biskupa Jana Piotrowskiego, odprawiona została Msza Święta pogrzebowa. W swojej homilii pasterz naszej diecezji nawiązał do ogromnego przywiązania zmarłego kapłana do liturgii.

– Jestem głęboko przekonany, że gdyby gdzieś we wszechświecie istniała planeta, bądź kraj, który nazywa się Boska Liturgia, jej najznamienitszym mieszkańcem i pierwszym jej obywatelem byłby ks. prof. Stanisław Czerwik. Drogę do tej rzeczywistości otwierałyby mu nie tyle jego wspaniałe osiągnięcia naukowe i dydaktyczne, mądre i owocne uczestnictwo w różnych komisjach i gremiach, a nawet największe wyróżnienie akademickie, jakim jest laur doktora honoris causa, ale jego głęboka i pokorna wiara, ukochanie Kościoła i jego liturgii – mówił biskup kielecki Jan Piotrowski.

– Drogi Nasz Księże Infułacie, w domu Ojca jest mieszkań wiele. Raduj się tam obecnością swoich szlachetnych rodziców, bliskich i przyjaciół, a szczególnie niech radosnym będzie spotkanie z błogosławionym księdzem Józefem Pawłowskim – jednym z twoich wielkich poprzedników na urzędzie rektora – dodał.

Posłuchaj całej homilii:

W uroczystości wzięła udział rodzina kapłana, ale również księża diecezji kieleckiej i wykładowcy Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach.

Ksiądz profesor Stanisław Czerwik został pochowany na Cmentarzu Starym w Kielcach.

Ks. Infułat prof. dr hab. Stanisław Czerwik urodził się 13 maja 1933 r. w parafii Trójcy Świętej w Jędrzejowie i tam został ochrzczony. Po ukończeniu Liceum Św. Stanisława Kostki wstąpił do Seminarium w Kielcach. Święcenia prezbiteratu otrzymał 15 czerwca 1957 r. Rok później rozpoczął studia z teologii dogmatycznej i liturgiki w Rzymie, ukończone w 1963 r. W tym czasie był świadkiem ważnych i wielkich wydarzeń w historii Kościoła – pogrzebu Piusa XII, koronacji Jana XXIII, rozpoczęcia obrad Soboru Watykańskiego II i pogrzebu Jana XXIII.

Po powrocie do diecezji przez prawie pół wieku wykładał liturgikę w WSD w Kielcach. Był również wykładowcą w Instytucie Liturgicznym w Krakowie oraz w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecny UKSW), gdzie w 1981 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego teologii.

W 1982 r. został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach i funkcję tę sprawował przez 12 lat. Zostawszy rektorem, zrezygnował z pracy na uczelni w Warszawie, poświęcając się kierowaniu Seminarium oraz pracy wychowawczej i dydaktycznej.

Był autorem ponad 200 artykułów naukowych i popularnonaukowych na temat liturgii. W 1999 r. uzyskał tytuł profesora nauk teologicznych. Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Kościele w Polsce i w Kościele powszechnym. Był m. in. członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Seminarium Duchownych, przewodniczącym Komisji Przygotowawczej ds. Liturgii Drugiego Polskiego Synodu Plenarnego, konsultorem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Położył wybitne zasługi jako wykładowca kilku pokoleń duchowieństwa i świeckich teologów, zwłaszcza liturgistów. Z jego nazwiskiem na zawsze pozostanie związane wprowadzanie II Soboru Watykańskiego w zakresie reformy liturgii w naszym kraju i w naszej diecezji. Jest tłumaczem większości posoborowych ksiąg liturgicznych, m. in. Mszału Rzymskiego, preces w Liturgii Godzin, Księgi Błogosławieństw i wielu innych.

Władze diecezjalne odznaczyły go godnością kanonika Kapituły Katedralnej Kieleckiej; był prałatem Jego Świątobliwości, a w 2000 r. otrzymał od Jana Pawła II odznaczenie Protonotariusza Apostolskiego supra numerum (infułata).

W 2013 r. otrzymał godność doktora honoris causa Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Prawie do końca swych długich lat prowadził własną pracę naukową w swoim seminaryjnym mieszkaniu, które było jakby specjalną, niezwykłą katedrą. Siedząc przy biurku, pisał z benedyktyńskim pietyzmem, dokładnością i wytrwałością, tak że nikt po nim nie musiał ani nie ośmielał się czegokolwiek poprawiać. Dla bardzo wielu wykładowców i studentów liturgiki, może nawet dla wszystkich, stał się wielkim autorytetem i niekwestionowanym punktem odniesienia.

We wrześniu 2019 r., coraz bardziej schorowany, przeniósł się do Domu Księży Emerytów w Kielcach, mając nadzieję, że wróci jeszcze do swego mieszkania i do pracy.