Ksiądz Tomasz Gocel: W diecezji kieleckiej są chlubne przykłady obrony krzyża

Po II wojnie światowej władze komunistyczne w Polsce rozpoczęły planową ateizację społeczeństwa. Służyły temu m.in.: trzy wielkie akcje usuwania krzyży i symboli religijnych z miejsc publicznych. Na czym one polegały?

Były one rozłożone w latach 1945 - 1989. Ich nasilenie było związane z kondycją partii komunistycznej i będącego w jej dyspozycji aparatu represji. Jeśli władza komunistyczna była silna, wtedy realizowała swoje cele uderzając w Kościół i religijność ludzi. Po zlikwidowaniu podziemia zbrojnego, po zwycięstwie nad opozycją polityczną, jedynym na drodze do całkowitego zapanowania nad ludźmi, pozostał Kościół katolicki. Prowadzona była walka o dusze Polaków, aby mogły być Chrystusowe. Uderzenie władz komunistycznych było rozszerzone na wszystkie przejawy życia Kościoła i na to, co było widoczne na zewnątrz, czyli symbole religijne. Polacy byli przyczajeni, że w szkołach, urzędach, były krzyże, ponieważ ludzie byli wierzący. Komuniści chcieli wprowadzić wzory sowieckie i z przestrzeni publicznej zaczęli usuwać nawet krzyże i kapliczki przydrożne.

Możemy wyróżnić trzy tak zwane akcje dekrucyfikacyjne.

Pierwsza od 1948 do 1956 roku, kiedy komuniści mieli do likwidacji tylko Kościół, jako jedyną opozycję. Po odwilży w 1956 roku krzyże, na krótko powróciły do szkół i urzędów. W 1958 roku znowu ekipa Gomułki rozpoczęła walkę z Kościołem. Trzecia akcja miała miejsce po karnawale Solidarności od 1981 do 1989 roku. Po stanie wojennym i rozprawieniu się z opozycją w 1984 roku przystąpiono do brutalnej rozprawy z Kościołem, czego wyrazem było zamordowanie ks. Jerzego Popiełuszki oraz usuwanie krzyży z miejsc publicznych, zawieszonych podczas tzw. karnawału Solidarności. Tym razem polskie społeczeństwo, wzmocnione obecnością papieża Jana Pawła II, postawiło zdecydowany opór. W diecezji kieleckiej postawa wiernych stała się słynna nie tylko w kraju, ale w całym świecie.

Symbolem stała się Włoszczowa. W Zespole Szkół Zawodowych doszło do zdjęcia krzyży, co spowodowało strajk młodzieży od 3 do 16 grudnia 1984 roku.

Uczniowie uroczyście poświęcili i zawiesili krzyże w salach lekcyjnych, jednak władze szkoły je zdjęły. Uczniowie nie chcieli się na to zgodzić. Rozpoczęli strajk okupacyjny, aby wymusić oddanie krzyży i ponowne zawieszenie ich w salach lekcyjnych. Strajk miał miejsce od 3 do 16 grudnia 1984 roku. Uczniowie wraz z rodzicami oraz księżmi bronili krzyża. Podlegali tam naciskom władz komunistycznych, Służby Bezpieczeństwa, rozpętała się na nich nagonka medialna. Później wielu obrońców krzyża zostało usuniętych ze szkoły, nie zdało matury i doświadczyło wielu represji. Czterech księży miało zasądzone wysokie kary grzywny, byli szykanowani, mieli sprawy sądowe. Władza komunistyczna wykorzystała wszystkie możliwości, aby obrońców krzyży ukarać. Jednak ta walka została wygrana. Dziś, ci ludzie są przykładem gotowości do poświęceń za wiarę i krzyż Jezusa Chrystusa.

Takich miejsc było więcej. Przykładem jest Lisów, gdzie broniono krzyży w Szkole Podstawowej w 1986 roku.

Doszło tam do zdjęcia krzyży w salach lekcyjnych. To się nie spodobało rodzicom. Próbowali przywrócić krzyże w szkole. Domagali się, aby posłuchano ich głosu. Pisali różne petycje do władz wojewódzkich, aby zezwolono na ponowne zawieszenie krzyży. I tak się stało. Dopięli swego. W dowód wdzięczności Prymas Polski w 1986 roku przyjechał do Lisowa i podziękował im za piękną postawę. Jest to kolejny przykład poświęcenia dla sprawy Bożej. Obrona krzyża w Lisowie była wygrana. Krzyże pozostały w salach lekcyjnych. Po 1989 roku krzyż powrócił do szpitali, szkół, urzędów. Po dziesiątkach lat ich nieobecności uroczyście je poświęcano i wieszano.

Dziękuję za rozmowę.

Katarzyna Bernat

Więcej w audycji "Tak Wierzę" we wtorek 5 kwietnia, godz. 20 w Radiu eM Kielce.