Ksiądz Adam Wilczyński: Nauka o Bożym Miłosierdziu sięga korzeni naszej wiary

Miłosiernym Panu Bogu czytamy już w Starym i Nowym Testamencie. Co mówi Pismo Święte?

Nauka o miłosierdziu Pana Boga nie jest czymś nowym, co rozpoczęło się od "Dzienniczka" siostry Faustyny. Jest nauką, która sięga korzeni naszej wiary, czyli Pisma Świętego. W Starym Testamencie znajdziemy fragmenty, kiedy Pan Bóg pochyla się z wielką czułością nad Izraelem. Przebacza Izraelowi grzechy, które ten popełnił względem Boga, a szczególnie te związane z odstępstwem od wiary. Izraelici nie żyli w religijnej pustce. Tak więc różnego rodzaju układy, sojusze, w które wchodzili prowadząc swoją politykę, powodowały, że władcy izraelscy odstępowali od wiary w Boga Jahwe, a przyjmowali kulty pogańskie. Jednak Bóg zawsze chciał okazywać Izraelowi miłosierdzie i przebaczenie.

Boże Miłosierdzie najbardziej objawiło się w Jezusie Chrystusie przez Jego Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie.

Pan Jezus nauczał także w przypowieściach o miłosierdziu Pana Boga względem człowieka. Jedną z nich była przypowieść o synu marnotrawnym. Znajduje się ona w samym centrum Ewangelii według świętego Łukasza. W niej wszystko się koncentruje. Jeden z teologów powiedział, że gdyby ze wszystkich Ewangelii pozostała ta o miłosiernym ojcu przygarniającym syna marnotrawnego, to wystarczyłaby do tego, aby zrozumieć Ewangelię, którą nam przyniósł Jezus Chrystus. Pan Bóg ciągle czeka na powrót, czyli nawrócenie, człowieka. Bez względu na to, czy chodzi o syna, który jest daleko, czy syna, który jest blisko, bo tak naprawdę obydwaj odeszli od miłości ojca. Obaj mieli problem z doświadczeniem ojcowskiej miłości. Jeden był na tyle odważny, że odszedł i chciał poukładać sobie życie po swojemu. Drugi, nie mający odwagi aby odejść, trwa przy ojcu, ale tak naprawdę jego serce jest daleko od niego. Ten dialog, który wywiązuje się między ojcem, a starszym synem pokazuje w jakim oddaleniu żył, mimo, że fizycznie był blisko.

W XX wieku Pan Jezus objawił się siostrze Faustynie i poprosił o ustanowienie pierwszej niedzieli po Wielkanocy Świętem Miłosierdzia Bożego, namalowanie obrazu Jezusa z napisem: "Jezus ufam Tobie" oraz modlenie się Koronką do Miłosierdzia Bożego. To wszystko zostało zatwierdzone podczas pontyfikatu św. Jana Pawła II.

Kościół zawsze był ostrożny jeśli chodzi o uznawanie prywatnych objawień. Tak było również w przypadku siostry Faustyny. Kilkadziesiąt lat trwało, zanim jej objawienia zostały zbadane i uznane. To, co mówi siostra Faustyna nie jest niczym nowym. To wszystko ma zakorzenienie w Piśmie Świętym. Święty Jan Paweł II potrafił wydobyć to, co jest zawarte w tym objawieniu, podkreślając ten przymiot Bożego Miłosierdzia. Wiek XX był taki, że naprawdę Bożego Miłosierdzia było potrzeba ludzkości: dwie wojny światowe, ludobójstwo, zabijanie dzieci nienarodzonych, eutanazja osób starszych. 

            Obecnie pierwsza niedziela po Wielkanocy obchodzona jest jako Święto Miłosierdzia Bożego. Wtedy odczytujemy tą piękną Ewangelię, w której Pan Jezus staje wobec uczniów, przekazuje im dar Ducha Świętego i mówi: "komu odpuścicie grzechy są im odpuszczone, komu zatrzymacie są zatrzymane" (J 20,23). Te słowa są ustanowieniem sakramentu pokuty i pojednania. Ten sakrament jest wyrazem wielkiego miłosierdzia. Kiedy człowiek, przychodzi do kratek konfesjonału, wyznaje swoje grzechy i może usłyszeć właśnie te słowa. W tym sakramencie człowiek może doświadczyć przebaczenia swoich grzechów.

Dziękuję za rozmowę.

Katarzyna Bernat

Więcej w audycji: "Tak wierzę" we wtorek 26 kwietnia, godz. 20 w Radiu eM Kielce.