Nowy rok akademicki stacjonarnie. Studenci ostatnich roczników niezadowoleni

Trzy dni – tyle właśnie zostało do rozpoczęcia roku akademickiego. Dla wielu studentów to bardzo intensywny, stresujący i pełen niepewności czas.

- Cały ubiegły rok uczyliśmy się zdalnie i większość studentów spędziła ten czas w swoich rodzinnych miejscowościach. Niektóre są zlokalizowane dwadzieścia kilometrów od uczelni, inne sześćset. Każdy z nas w tym czasie podjął jakąś pracę i mówiąc wprost, osiedlił się i oczekiwał stabilizacji. Na decyzję o trybie studiów w nowym roku akademickim czekaliśmy niemal do ostatniej chwili. Plan otrzymaliśmy dwa tygodnie temu, w połowie września. Okazało się, że wszystkie zajęcia będą prowadzone stacjonarnie – opowiada Alicja, kielczanka i studentka drugiego roku dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie Jagiellońskim.

- Zostało nam dziewięć miesięcy nauki i nikt nie bierze pod uwagę tego, że wiele osób musi w tej chwili wywrócić swoje życie do góry nogami i  na przykład zrezygnować z dobrej pracy na etacie, by móc ukończyć studia. Nie mówiąc już o tym, że przyszłość wciąż jest niepewna. Liczba zakażeń rośnie i może okazać się, że za miesiąc znowu zamkną uczelnie lub niektóre wydziały. Czy ktoś wtedy zwróci nam koszty przeprowadzki, pomoże znaleźć pracę, utrzyma nas? Wątpię – dodaje.

Rozwiązaniem tej sytuacji mogłoby być przepisanie na studia zaoczne. – Oczywiście brałam to pod uwagę. Niestety, okazało się, że moja uczelnia nie prowadzi studiów niestacjonarnych drugiego stopnia na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna. To podbramkowa sytuacja – zauważa.

Jedynym wyjściem okazało się złożenie podania o tzw. indywidualny plan studiów, do którego uprawnione są przede wszystkim osoby niepełnosprawne lub chore, opiekujące się dzieckiem, a także studiujące na więcej niż jednym kierunku.

- W moim przypadku powodem jest praca na pełny etat ponad sto kilometrów od uczelni – w Kielcach. Nie mam więc pewności, czy władze instytutu przychylą się do prośby. Wniosek trzeba złożyć do 30 września, więc tak naprawdę do samego końca będę żyła w niepewności i stresie. Tak nie powinno być. Wiem, że w Kielcach też mogę studiować, ale nie po to dostałam się na najlepszą uczelnię w Polsce, by z niej rezygnować i mieć na dyplomie Uniwersytet Jana Kochanowskiego. Poza tym zaczęłam już też pisać pracę magisterską pod kierunkiem pani profesor z Krakowa. Nie chce teraz wszystkiego zmieniać. Nie jestem też odosobniona. Wielu moich znajomych jest w podobnej sytuacji.

Problem mają też siostry, Wiktoria i Milena, którym zostały ostatnie miesiące studiów na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. – Mieszkamy czterdzieści kilometrów od uczelni i wolałyśmy jak zajęcia były prowadzone zdalnie. Wynajmowanie mieszkania na chwilę mija się z celem. Nie mamy w Kielcach pracy, nie jesteśmy z tym miastem szczególnie związane. Według nas ostatnie roczniki powinny już zostać przy trybie online, bo dla nas to kolejna ogromna zmiana, a dla pierwszaków normalna sprawa. Oni i tak planowali wyjechać i zamieszkać w innym mieście na co najmniej pięć lat – tłumaczą.

Oczywiście są też tacy, którym nauka zdalna czy stacjonarna nie robi wielkiej różnicy. – Mieszkam w Kielcach razem z rodzicami, więc nie mam problemu z dojazdem, nie muszę się też martwić o mieszkanie. Dopiero zaczynam studia, więc cieszę się, że będę mogła zobaczyć jak funkcjonuje uczelnia w normalnym trybie i poznać nowych ludzi – zaznacza Kasia, absolwentka VI LO im. Juliusza Słowackiego w Kielcach.

No cóż, jak to mówią, jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził.