Kielce w ogniu. Jak Niemcy zdobyli nasze miasto?

Piąty dzień września zdawał się niczym nie różnić od dotychczasowych dni tego miesiąca. Niemcy dalej prowadzili bombardowanie miasta. Ich celem był węzeł kolejowy, sieć elektryczna i wodociągowa, a także dworzec. Na ulicy Kościuszki, przy szkole im. Marii Konopnickiej, gromadzili się w samochodach ci, którzy zdecydowali się na ucieczkę z miasta. Oni również byli celem niemieckich ataków.

Wówczas panika sięgnęła zenitu. Liczba rannych i zabitych była znaczna. Wśród ofiar była również Zofia Dziewięcka – harcerka, która podobnie jak jej koleżanki, niosła pomoc poszkodowanym. Została zastrzelona przez Niemca, kiedy próbowała pomóc rannemu polskiemu żołnierzowi.

Wieczorem, do Kielc zaczęli zbliżać się niemieccy motocykliści, a za nim podążały już niemieckiego czołgi z okolic Dymin. Kolejne uderzenie miało miejsce od strony Słowika. Obrońcy miasta zdołali na przez jakiś czas zatrzymać motocyklowy najazd, jednak czołgi niemieckie ostatecznie przełamały opór.

Wyjątkowym bohaterstwem w trakcie obrony wykazał się pułkownik Wacław Wilniewczyc oraz pułkownik Glabisz, którzy przez dłuższy czas trwali na swoich pozycjach. Pod silnym ogniem nieprzyjaciela musieli jednak ze swoimi żołnierzami je opuścić. W walce zginęło 40 polskich żołnierzy, a 60 zostało rannych.

– Wojska niemieckie wkroczyły do miasta piątego września. Od tego momentu obraz życia pod okupacją był okropny. Od razu rozpoczęły się rozstrzeliwania, nawet w centrum miasta. Miało to na celu zastraszenie mieszkańców i ich posłuszeństwo. Cel został osiągnięty. Niemcy aresztowali także znamienitych przedstawicieli życia politycznego i społecznego z prezydentem Stefanem Artwińskim na czele. Stali się zakładnikami – tłumaczy Marcin Kolasa z Muzeum Historii Kielc.

                                                                    Fot. Muzeum Historii Kielce