W niedzielę trzecia rocznica śmierci biskupa Kazimierza Ryczana

Biskup Kazimierz Ryczan urodził się 10 lutego 1939 roku w Żurawicy koło Przemyśla. W 1956 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia prezbiteratu przyjął 16 czerwca 1963 roku.. Św. Jan Paweł II mianował go biskupem kieleckim w 1993 roku. Ingres miał miejsce 11 września tego roku. Za dewizę biskupią obrał słowa: In vinculo communionis (W więzach wspólnoty).  Zmarł 13 września 2017 roku w Świętokrzyskim Centrum Onkologii po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowany został 19 września 2017 roku w Krypcie Biskupów Kieleckich w Bazylice Katedralnej.

Biskup Kazimierz Ryczan słynął z homilii przepełnionych miłością do Boga, Kościoła i Ojczyzny. Przypomnijmy fragmenty kazań, które wygłosił:

„Rok Wiary proklamuje, że brama wiary jest otwarta dla wszystkich, także dla chrześcijan, którzy wiarę wysłali na urlop i poddali się nurtowi sekularyzmu. Po wejściu przez podwoje wiary spotkamy księgę życia, księgę Ewangelii. W tej księdze żyje Jezus – Syn Boży. Sięgnij do tej Księgi. Czytaj raz drugi i dziesiąty. Za każdym razem odkryjesz coraz to piękniejszego Boga. Odnajdziesz tam swoje problemy, odpowiedzi na swoje zapytania”.

 Inauguracja Roku Wiary, Kielce 13 października 2012.

 „W 1999 roku Ojciec Święty powiedział do nas: „Nie ma solidarności bez miłości”. Co może zaistnieć bez miłości? Bez miłości może zaistnieć grupa interesów, klika, mafia. Bez miłości może zaistnieć nacjonalizm, szowinizm, totalitaryzm, merkantylizm, gospodarka wolnorynkowa. Bez miłości może współdziałać opozycja partyjna walcząca jedynie o władzę, o stanowiska. Do tego wystarcza lojalność, posłuszeństwo, przezorność, nieustępliwość, spryt. (…) Solidarność bez miłości do człowieka przynosi wyzysk, niesprawiedliwość, wojny, morderstwa, polityczne rozgrywki. (…)

W wyścigu za władzą i pieniądzem, zapomniano o solidarności. Pozostały sztandary i piękne symbole, ale serce wystygło. Brakło bojaźni Bożej, roztropności i mądrości. Zapomniano o prostym, ubogim i solidarnym bracie. To są ciężkie grzechy. Dlatego Jezu, płaczesz spoglądając na nas z Giewontu”.

Zjazd NSZZ Solidarność, Kielce 22 listopada 2013.

„Tysiąc lat wyrastaliśmy na wartościach chrześcijańskich. Z nich zrodziła się nasza kultura, której się nie wstydzimy i styl życia, który uszanował ojca, matkę, dziecko, starca i żebraka. Dziesięć przykazań stało na straży porządku i ładu w rządzie, w gminie i w rodzinie. Swoje miejsce miał Bóg, Kościół, życie ludzkie, prawda, sprawiedliwość, wolność, ojczyzna, rodzina. Księdza Skargi słuchał król, senatorowie, szlachta i chłopi. (…)

Drodzy Kielczanie, Bracia i Siostry. Autostrady można zbudować w następnych latach. Likwidowane szkoły można odtworzyć, banki wzmocnić. Można reprodukować nowe stada bydła. Trudno jest odrodzić zamarłą miłość do Ojczyzny, wskrzesić stare wartości, nawrócić błądzącego człowieka.

Dziś należy o tym pamiętać, bo za zachodnią granicą stoi potęga ekonomiczna i finansowa, gdzie Polacy nie mogą uczyć języka polskiego swoje dzieci urodzone z matek niemieckich. Dziś należy o tym pamiętać, bo za wschodnią granicą stoją ogromne zasoby bogactw naturalnych, gdzie brzmi hymn „Niezłomny jest Związek Republik Radzieckich”, gdzie błyszczy prawdziwa, nie czekoladowa gwiazda, a wschód z zachodem łączy omijający Polskę prawdziwy, a nie wirtualny gazociąg. Na lotnisku w Smoleńsku leżą szczątki polskiego tupolewa. W Niemczech pisali, że przemiany w Europie zaczęły się od obalenia muru berlińskiego. Czy można Polakom wybaczyć Solidarność? Są niemilitarne drogi utraty suwerenności.

Przyjmij Królowo Polski modlitwę za ukochaną Ojczyznę, przyjmij dzisiejszą medytację”.

 Matki Bożej Królowej Polski, 3 maja 2013.

         „Nie potraficie przewidzieć losu i historii swego kapłaństwa. Może wam zabraknąć wygodnego mieszkania. Może doświadczyć was nędza i głód. Możesz nie być zrozumiany przez drugiego człowieka, współbrata, przełożonego. To nie jest tragedia kapłana. Tragedią kapłana są ręce, które zagubiły Ewangelię. Wówczas przestaje się być pasterzem i przewodnikiem po drogach Kościoła. Chodzi się po własnych, albo szatańskich drogach. Zważcie, jak zrodzili się Obirki, Bartosie, Jonasze, telewizyjni kapłani bez kapłańskich oznak? Wypadła im z ręki Ewangelia. Nie zauważyli tego. Wyparowała z duszy miłość do Jezusa Ewangelii. Pozostał Jezus prywatny. Poszli dalej swoimi drogami”.

 Święcenia prezbiteratu, 18 maja 2013 rok.