Pomnik Matki Polki Sybiraczki odsłonięty. Poświęcił go biskup Andrzej Kaleta

Jak wyjaśnia urodzony na Syberii Jan Masternak, pomysł budowy monumentu zrodził się osiem lat temu z inicjatywy sybiraczki Haliny Rudnickiej.

– Urodziłem się na Syberii. Do Polski wróciliśmy z rodziną, kiedy miałem cztery lata. Czasy tam spędzone pamiętam z opowiadań rodziców, którzy byli deportowani na północ Rosji. Panowały tam okropne warunki. Dziękuję Panu Bogu, że wróciłem do kraju, bo nie wszystkim się to udało – mówi Jan Masternak, przewodniczący Komitetu Organizacyjnego  Budowy Pomnika.

Jak zaznacza Arkadiusz Ślipikowski, członek Związku Sybiraków oraz syn Sybiraka, pomnik symbolizuje heroizm kobiet, dzięki którym przetrwały kolejne pokolenia Polaków.

– W Związku Radzieckim matki wraz z dziećmi zsyłano na Syberię. Mój tata wrócił do Polski razem ze swoją matką i siostrą, a po pięćdziesięciu latach odnaleźliśmy grób mojego dziadka – wyjaśnia Arkadiusz Ślipikowski.

– Chciałbym zachęcić do dołączenia się do Związku Sybiraków, Uchwała Zarządu Głównego Sybiraków dopuszcza członkostwo potomków osób zesłanych na Syberię – dodaje.

Radny Wiesław Koza podkreśla, jak ważna jest pamięć o ludziach, którzy doświadczyli zła ze strony oprawcy.

– Stanisław Cieniawski, teść mojego brata, był wywieziony na Syberię z razem  rodziną; podróży nie przeżył jego brat bliźniak. Chłopiec zamarzł w drodze, a żołnierz NKWD kazał zostawić dziecko w śniegu. Pozostałej części rodziny udało się przeżyć i wrócić do Polski. Pan Cieniawski w syberyjskich mrozach stracił słuch i mowę, do końca życia posługiwał się językiem migowym. Mimo to opowiedział historię swojej rodziny, otrzymał również medal od prezydenta Lecha Kaczyńskiego – mówi Wiesław Koza.

Wiceminister spraw zagranicznych profesor Piotr Wawrzyk, szef Komitetu Honorowego Budowy Pomnika oraz wnuk Sybiraków, pomógł w pozyskaniu funduszy na upamiętnienie matek przebywających na Syberii.

 – Kobiety miały pół godziny na zabranie najpotrzebniejszych rzeczy dla rodziny w drogę w nieznane. Ludzie podróżowali w bydlęcych wagonach bez pożywienia, a jedynym źródłem wody był śnieg. Po podróży czekały ich jeszcze gorsze warunki, trzeba było samemu wykonać schronienie, pracować ponad siły, znosić kary ze strony oprawców, takie jak zamykanie w jamach wykopanych ziemi. Moja babcia opowiadała, że kiedy jej córka umierała z głodu i poprosiła ją o jedzenie, babcia jedyne co mogła zrobić to zamoczyć kawałek skóry od paska w wodzie powstałej ze śniegu. Oprawcy mieli pożywienie, ale woleli je zmarnować, niż dać je więźniom – opowiada  profesor Wawrzyk.

Wydarzenie rozpoczęła Msza Święta w Kościele Garnizonowym. Ksiądz biskup Andrzej Kaleta podczas homilii opowiedział o wspomnieniach kobiety, która została wywieziona z najbliższymi na Syberię. Podkreślił również wartość prawdy, przebaczenia, ale i pamięci o ludziach konających w nieludzkich warunkach.

Wysłuchaj całej homilii: