Muszą mieć nerwy ze stali. Operatorzy numeru 112 odbierają nawet 150 telefonów dziennie

 Anna Chrabąszcz, koordynator i trener w Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Kielcach, pracuje w tym zawodzie już od 10 lat. Co jest dla niej najtrudniejsze?

- Praca z ludźmi nie jest prosta. Na początku dużą trudność sprawiało mi odczytywanie emocji rozmówcy, którego tylko słyszę – nie mogę zobaczyć jego wyrazu twarzy, gestykulacji. Operator musi wyobrazić sobie to, o czym mówi osoba zgłaszająca, zobaczyć sytuację „jego oczami” – opowiada.

Podczas codziennej pracy operatora nie brakuje zdarzeń, w których ktoś potrzebuje pomocy medycznej natychmiast. Najtrudniejsze zgłoszenia dotyczą dzieci.

- To przypadki związane z zadławieniami, czy sytuacjami w których rodzic nie wyczuwa tętna u dziecka. Pamiętam pierwsze moje takie zgłoszenie – kobieta, która zadzwoniła była tak zdenerwowana ze rozłączała się w trakcie rozmowy. Jej maleńkie dziecko nie mogło złapać oddechu. Na szczęście jeszcze w trakcie połączenia usłyszałam płacz niemowlęcia – mówi Anna Chrabąszcz.

 Głównym zadaniem operatora jest uzyskanie najważniejszych informacji od osoby zgłaszającej i przekazanie ich do dalszych służb. Ale - operator musi także umieć uspokoić dzwoniącego.

- Muszę pozyskać adres, dane, krótki obraz sytuacji. Jeśli dzwoniący jest bardzo wzburzony, rozmowa trwa dłużej. Bywa tak, że te silne emocje „udzielają się”, musimy nauczyć się opanować i zgłaszającego i siebie samych. A jednocześnie uzupełniamy formatkę i zadajemy dodatkowe pytania. Podczas każdej służby przyjmujemy około 150 zgłoszeń – wyjaśnia operatorka.

Jak zauważa, po każdym trudnym zgłoszeniu operator musi… po prostu wyjść, przewietrzyć się i uspokoić.

- Między „luźniejszymi” zgłoszeniami zdarzają się bardzo wymagające, obciążające psychicznie – dodaje.

Każdy operator numeru alarmowego musi przejść  praktyczne i teoretyczne szkolenie i zdać egzaminy. W Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Kielcach pracuje 46 osób.