Zatrzymani w kadrze

– Pierwsza byłam, pierwsza! – zawodzi niewiasta z prawdziwie słowiańską rozpaczą i wije się po posadzce, ale pudełka nie puści! – Zostaw pan to, na litość Boską! Przed panem do sklepu weszłam! I ciągnie, i szlocha, ale mężczyzna ani myśli ustępować. On też zszedł do parteru, zapasy trwają na całego. Tłumek otacza ich szczelnie i łypie ciekawy rezultatu zmagań. Pojawia się kierownik, próbuje pertraktacji. Na próżno. Walka trwa. Nagle ucapiona pudełka niewiasta podnosi wzrok i zwraca się do jednego z obserwujących:

– Panie, dlaczego pan to nagrywa?!

– Bo to śmieszne – odpowiada zagadnięty i niezrażony rejestruje dalej całą scenę telefonem komórkowym. Nie on jeden zresztą, nagrywających jest więcej, ktoś wrzuca filmik do Internetu i już każdy może obejrzeć bitwę o robota. Oglądam i ja, zastanawiając się, co też musi czuć ta nieszczęsna kobieta, mimowolna bohaterka Sieci. Pewnie gdyby wiedziała, jaki będzie finał jej zmagań, odpuściłaby sobie, wyluzowała, wyciszyła i poczekała na następną promocję. Ale nie każdy tak potrafi. Nie każdy jest jak ów ojciec, którego syn, zmęczywszy zadaną przez polonistkę Antygonę, poprosił go o pomoc w uzasadnieniu decyzji Kreona. Tatuś zaczął czytać, ale w miarę ścielenia się trupów odłożył lekturę i stanowczo odmówił współpracy. Zniesmaczony uznał, że Antygona w ogóle nie powinna być lekturą, bo bohaterowie byli za bardzo spięci, pewnie dlatego, że nie jarali zioła i że na Jamajce taka historia w życiu by się nie zdarzyła.

Ale zostawmy Jamajkę. Idzie o to, że człowiek nie zna dnia ani godziny. Nie wie, kiedy go nagrywają, fotografują i wrzucają w Internety. Przeżyłem to na własnej skórze, kiedy na drugich urodzinach mojej wnuczki Zuzi mój własny syn ustroił mnie w fikuśną tekturową czapeczkę i strzelił fotę z biodra, po czym bezczelnie opublikował. Co prawda tylko dla wąskiego grona znajomych, ale i tak się wstydu najadłem. Tak więc doradzam Państwu czujność, by ktoś Was nie zatrzymał.

W kadrze, oczywiście.

Tomasz Natkaniec