Powrót uczniów do szkoły „w realu”

Zadajemy sobie pytanie jak ten powrót powinien wyglądać i co powinno być traktowane priorytetowo. Szkoła jako jedna z najstarszych instytucji społecznych zajmuje się kształceniem i wychowywaniem dzieci i młodzieży zgodnie ze stosownymi programami oraz koncepcjami oświatowo-wychowawczymi. Wydaje się, że po pierwsze należy pochylić się nad indywidualnym rozpoznaniem potrzeb uczniów zarówno w sferze wiedzy jak psychiki.

Przecież uczniom może brakować pewności siebie. Przez rok mogli doświadczyć wielu kryzysów. Mogli przechodzić przez trudne emocje, takie jak smutek, złość, tęsknota czy utrata bliskiej osoby w związku z pandemia. Mogło im brakować normalnych relacji z grupą rówieśników. Wielu młodych przekonało się, że nadmierne przebywanie przed komputerem źle wpłynęło na zdrowie fizyczne jak i psychiczne.

Przy rozpoczęciu stacjonarnego procesu kształcenia wartościowym jest zastanowienie się razem z uczniami nad tym, co trzeba zrobić, by po długiej nieobecności w szkole, łatwiej i efektywniej powrócić do nauki i funkcjonowania w realu. Da się to zrobićw formie ankiety, rozmów itp. Będzie to swego rodzaju diagnoza odpowiadająca na wiele różnorakich pytań.

Wśród nich najważniejszym jest odpowiedź jakich form wsparcia potrzebuje uczeń i kto powinien zostać włączony do uruchomienia takiej pomocy. Diagnozawskaże ważne do zrealizowania cele działań.

Najważniejszym jest reintegracja uczniów, poznawanie siebie na nowo, „włączenia myślenia”, bo przez ten rok wszyscy bardzo się zmieniliśmy. Być może wiele detali programowych w edukacji naszych uczniów już umknęło. Ale przecież i my już nie bardzo pamiętamy przez jakie państwa przepływa Dunaj. Jednakże nie tylko po to się chodzi do szkoły.

Andrzej Ślusarczyk