Piąte – nie zabijaj cz. 2

Aby ta przerażająca statystyka stała się przygnębiającym faktem, musiały ją poprzedzić głębokie przemiany obyczajowe. Pierwsze ich symptomy przyniósł już przełom stuleci. To wówczas w USA (bo to tam doszło do najważniejszego obyczajowego trzęsienia ziemi, którego fala uderzeniowa dotarła w każdy niemal zakątek świata) na scenę wkroczyła socjalizująca anarchistka i feministka Emma Goldman, zajadła przeciwniczka tradycyjnej rodziny i piewczyni wolności seksualnej kobiet oraz ich prawa do aborcji. Dla pobożnych amerykańskich matron była wcieleniem szatana.

Matka chrzestna pigułki

Niemal równocześnie z nią pojawiła się Margaret Sanger. Ta fanatyczna propagatorka środków antykoncepcyjnych (także o działaniu aborcyjnym) i tzw. kontroli urodzeń oraz entuzjastka eugeniki od 1914 roku wydawała miesięcznik "Zbuntowana kobieta", w którym propagowała swe poglądy. W 1916 roku po raz pierwszy ruszyła z cyklem wykładów po kraju, co później robiła rokrocznie. W rezultacie otrzymała ponad... milion listów od Amerykanek zainteresowanych kwestiami antykoncepcji i aborcji. Nie przeszkadzało im nawet to, że Sanger została w 1917 roku skazana na miesiąc więzienia (nie pierwszy raz) za stosowanie w swej nielegalnej klinice "planowania rodziny" szkodliwych zabiegów medycznych. W międzyczasie na zapalenie płuc zmarła zaniedbywana przez nią córeczka; synów wychowywała daleka rodzina - mama była zbyt zajęta.

W 1921 roku Sanger założyła Amerykańską Ligę Kontroli Urodzeń, która z czasem przekształciła się w Plannet Parenthood (Zaplanowane Rodzicielstwo) - dziś najpotężniejszą na świecie organizację propagującą antykoncepcję i prawo kobiet do aborcji. Dodajmy, że wojująca o nie przez wiele lat feministka zmarła w 1966 roku w domu opieki, samotna, opuszczona przez wszystkich, cierpiąca na alkoholizm. Kilka lat wcześniej zdołała jednak namówić biologa Gregory Pinkusa, by podjął prace nad czymś, co zrewolucjonizowało życie intymne kobiet - pigułką antykoncepcyjną.

Samoańskie kłamstwo

W 1928 roku ukazało się w USA "Dojrzewanie na Samoa", książka Margaret Mead, młodej nieznanej nikomu antropolog. Opowiadała o mieszkańcach tej wyspy, ateistach wyzwolonych rzekomo od ograniczeń w kwestiach seksu właściwych kulturze Zachodu. Samoańczycy mieli uprawiać miłość z kim chcieli, kiedy chcieli i gdzie chcieli, co dawało im prawdziwą wolność i poczucie szczęścia. Nie tworzyli też żadnych związków monogamicznych. Autorka w epilogu wzywała Amerykanów, by uczyli swe dzieci tolerancji dla takich postaw i dali im wolność wyboru, jak to się dzieje na Samoa.

Książka, pełna bezpruderyjnych opisów obyczajów Samoańczyków, wywołała sensację i błyskawicznie uczyniła Mead bardzo wpływową postacią i wyrocznią niemal w każdej dziedzinie. Przez wiele lat, aż do swej śmierci w 1978 roku, jej autorka publikowała poczytne felietony, które miały wielki wpływ na Amerykanów. Jej autorytet był tak wielki, że prezydent Jimmy Carter przyznał jej pośmiertnie najwyższe cywilne odznaczenie - Medal Wolności.

Kłopot w tym, że - jak bezspornie wykazał australijski antropolog Derek Freeman, który w odróżnieniu od Mead spędził na Samoa nie dziewięć miesięcy lecz ćwierć wieku - jej "Dojrzewanie na Samoa" było... wyssane z palca. Samoańczycy bowiem byli społecznością niezwykle religijną, bardzo przywiązaną do kultu dziewictwa i uznającą przypadkowe kontakty seksualne za niedopuszczalne.

Zło się jednak już dokonało, książka Mead zrobiła swoje. Nadchodził czas prawdziwej rewolucji - lat 60 i jej bogiń. O tym za tydzień.

Tomasz Natkaniec