PUBLICYSTYKA
Nasze wspomnienia cz. III
Trzymając się za ręce
Stałyśmy w tamtej bramie
Patrząc – jak zwykle –
w całkiem inną stronę.
To fragment wiersza Aleksandry Pięty, do którego inspiracją było zdjęcie Janusza Buczkowskiego. W otwartej bramie podwórka przy ulicy Bodzentyńskiej w Kielcach stoją dwie dziewczynki. A za nimi odrapane mury sąsiedniej kamienicy. To moje ulubione zdjęcie. Mogłam być na takim zdjęciu, z moją siostrą.
W albumie „Kielce z tamtych lat” jest rozdział „Stare zaułki”, a w nim fotografie przywołujące zapomniane podwórka, przejścia pomiędzy kamienicami znane tylko mieszkańcom. Ktoś niewtajemniczony zobaczy odrapane kamienice, zniszczone stare miasto, ale dla nas, kielczan, to wspomnienia z dzieciństwa noszone gdzieś na dnie serca. Na fotografiach pana Janusza pełno jest smutku i radości, cieni i smug światła, nieostrości – wspomnienia nigdy nie są wyraźne.
Dyrektor Muzeum Historii Kielc dr Jan Główka uważa, że Janusz Buczkowski przenosi nas w przeszłość. – Czym płacimy? Wydobywaniem ze swej pamięci tych wszystkich ulotnych chwil i obrazów, które decydują o naszej przynależności, identyfikacji, więzi. Łatwo przypominamy sobie historię malowaną jasnymi barwami, odrzucając daleko barwy ponure – mówi historyk. A przecież każdy z obrazów mistrza Buczkowskiego jest swoistą opowieścią o mieście, ludziach i wydarzeniach.
Dorota Kosierkiewicz
