Nasza Ellis Island

Jej pierwszym komisarzem zostaje weteran wojny secesyjnej John Weber. Najpierw jednak rząd USA wysyła go do Europy Wschodniej, by wybadał, dlaczego tylu jej obywateli chce nagle przeniknąć do Krainy Wolności. Weber bada i jest wstrząśnięty przeraźliwą biedą, politycznym terrorem, wszechobecną tyranią. Pisze: „To nieludzkie z naszej strony wpychać tych ludzi z powrotem do nory, z której wypełzli. Kiedy tak czynimy, wytrącamy znicz z wyciągniętej ręki naszej Bogini Wolności w pięknej nowojorskiej zatoce”.

Zatem – przyjmujemy!

Ale nie wszystkich i nie od razu. Po przybyciu każdy emigrant musi być zbadany przez lekarzy i przesłuchany. Nie jest to przyjemna procedura. Właściwie nazwijmy rzecz po imieniu: jest upokarzająca i dziś byłaby nie do pomyślenia. Jeśli lekarz ma jakieś wątpliwości co do stanu zdrowia przybysza, pisze kredą na jego ubraniu odpowiednią literę. Na przykład Sc oznacza chorobę skóry głowy, C – zapalenie spojówek, X – defekt psychiczny. Tak stygmatyzowany przejdzie szczegółowe badania. Możliwe, że zostanie w tutejszym szpitalu kilka tygodni, nawet miesięcy. Możliwe, że zostanie odesłany z powrotem. Zakaz wstępu obejmuje bowiem między innymi chorych umysłowo, poligamistów, osoby, które dopuściły się obrazy moralności i były skazane za zbrodnie.

Bowiem amerykański rząd, choć życzliwy i otwarty na obcych, dobrze odrobił lekcję. On chroni swych obywateli. Broni przed tymi, którzy mogą im zrobić krzywdę. I tymi, którzy chcieliby żerować na ich ciężkiej pracy. Wszystko po to, by obywatele mogli dalej bezpiecznie żyć i budować potęgę swego kraju.

Naszą Ellis Island jest w tych dniach wybrzeże południowej Europy.

Czy jesteśmy równie bezpieczni, jak przed stu laty Amerykanie?

Tomasz Natkaniec