Ja nie ćwiczę!

Jak zrobić fikołka?

Co jednak interesujące, najmłodsi uczniowie z regionu świętokrzyskiego chcą ćwiczyć na wuefie. - Przeprowadziliśmy badania w klasach trzecich szkół podstawowych we wszystkich gminach naszego województwa. Okazało się, że tutaj niechęci do tego przedmiotu nie ma. Maluchy wręcz garną się do sportu. Frekwencja wynosiła 98 procent – informuje Grzegorz Bień, świętokrzyski wicekurator oświaty.

To już jednak nie przekłada się na ich umiejętności ruchowe. Uczniowie musieli wykonać sześć ćwiczeń, m.in. skok w dal, przewrót, podciąganie na drążku i rzut piłką o ścianę z chwytem oburącz. - I widać było, że z piłką mają do czynienia rzadko. Przewrotu nie potrafili wykonać, bo... nie wiedzieli jak to zrobić. Dało się zauważyć brak odpowiedniego przygotowania – mówi Bień. Przy okazji trzecioklasistów przebadano pod kątem wzrostu oraz wagi. Tu wyniki też były zatrważające, bo ponad 30 proc. miało nadwagę i tyle samo niedowagę. U niektórych dziewcząt (dziewięcioletnich uczennic) można było zaobserwować przypadki chorobliwego odchudzania!

Nauczyciel mało kreatywny

Im dzieci starsze, tym frekwencja na zajęciach wuefu coraz niższa. - Młodzi ludzie nie zdają sobie sprawy, jak wiele ryzykują. Dużo chorób cywilizacyjnych bierze się z braku ruchu – problemy z sercem, cukrzyca, nadwaga. To może się odbić w późniejszym wieku. Naszym zadaniem jest uświadomić młodzieży, jak ważny dla ich zdrowia jest sport – wyjaśnia Szymon Żaba-Żabiński, nauczyciel wuefu z Kielc.

Tymczasem zdarza się, że podejście belfrów nie jest do końca właściwe. – Nie możemy wszystkiego co złe, zrzucić na nauczycieli, choć ich inwencja jest niezbędna. Niestety, często gołym okiem widać, że oferta przygotowana dla uczniów jest mało interesująca. Ale są i pozytywne przypadki. Na przykład w trakcie wizyty w jednej ze szkół zauważyłem, że młodzież gra w bilard. I bardzo dobrze, bo to przecież też sport. Nie brakuje innych pomysłów - aerobik, taniec towarzyski i tak dalej. Oczywiście, szkoła nie zawsze jest w stanie sprostać oczekiwaniom wychowanków, ale nauczyciel ma możliwości, by zaproponować podopiecznym interesujące zajęcia – podkreśla kurator Bień.

A to właśnie od dobrych wuefistów zaczyna się prawdziwa sportowa pasja. Tak było u Sławomira Szmala: – Mój nauczyciel potrafił całą klasę zachęcić do uprawiania sportu. Stosował takie formy rywalizacji, że każdy z nas starał się z całych sił wypaść jak najlepiej. W tym wieku najważniejsze jest to, żeby lekcje wuefu po prostu sprawiały przyjemność. My bawiliśmy się świetnie.

Jednak nauczyciele – mówiąc po sportowemu – często odbijają piłeczkę. I wskazują, że są przeszkody trudne do pokonania. – Ilość uczniów na zajęciach jest za duża. Niekiedy to nawet 26 osób. Chcąc zorganizować naukę gry w koszykówkę, trudno nawet o taką ilość piłek. Dlatego jedną przekazujemy na dwie osoby. I już jest problem. A jak zorganizować mały mecz, skoro w koszykówkę może grać jednocześnie tylko 10 zawodników? Wiele do życzenia pozostawia infrastruktura wielu szkół. Boiska są za małe, by zagrać w piłkę ręczną czy koszykówkę. Najmniejsze jest boisko do siatkówki, ale i tu zdarza się, że trzeba zagrywać piłkę, stojąc tuż przy ścianie. Trudno w takich warunkach pobudzić miłość do sportu – mówi Żaba-Żabiński.

Rodzice nie pomagają

Z raportu, który w zeszłym roku opublikowała Najwyższa Izba Kontroli, wynika, że na lekcjach wuefu nie ćwiczyło 15 proc. uczniów szkół podstawowych, 23 proc. gimnazjalistów i 30 proc. uczniów szkół ponadgimnazjalnych. - Zdecydowanie mniej aktywne są dziewczęta. I to można poniekąd zrozumieć: dyrekcja tylko część zajęć z wuefu może zorganizować na końcu lekcji, nie w ich trakcie. W szkołach brakuje pryszniców, więc faktycznie istnieje problem z doprowadzeniem się do porządku. Ale pamiętajmy, że obecne przepisy prawa oświatowego pozwalają, by zajęcia z wuefu przenieść nawet poza szkołę, na inne godziny – mówi kurator Bień.

To jednak wykracza poza czas pracy nauczyciela. W dodatku belfrowie wskazują na kolejny problem – nie czują wsparcia ze strony rodziców. W ich opinii, opiekunowie sami nie zachęcają swoich pociech do ruchu. – A powinni pobiegać ze swoim dzieckiem, pojeździć na rowerze, pójść na wycieczkę albo pograć w piłkę. Nie ma u nas kultury spędzania czasu w sposób aktywny. Gdy rodziny mają wolną chwilę, to idą wspólnie na zakupy, a przy okazji zjadają fast fooda – załamuje ręce Żaba-Żabiński.

Tymczasem rodzic, który kocha i uprawia sport, najlepiej zadba o to, by dziecko nie myślało jak od niego uciec. - Zabieram swojego syna do ogródka, gramy w mini-hokeja, pokazuję mu różne formy rekreacji. Staram się, żeby takie zajęcia weszły mu w krew. Nad tym trzeba pracować od małego – podkreśla Szmal.

Pracownicy oświaty dziwią się także postępowaniu lekarzy. - Nam absolutnie nie wolno podważać tych decyzji, ale... Czasami przyczyny zwolnień są naprawdę absurdalne. To patologiczne sytuacje. I mocno mnie to zaskakuje, bo lekarze powinni zdawać sobie sprawę, jak ważny dla zdrowia dzieci jest sport – mówi Żaba-Żabiński.

Tomasz Porębski