Felieton wakacyjny

W zakłopotanie jednak wprawia mnie jej brak kreatywności. Pędraki do znudzenia młócą w piłę na boisku, grasują bez celu po placach zabaw, a od wielkiego dzwonu użyją sobie w chowanego. I na tym koniec.

Pamiętacie Państwo nasze zabawy?

W wakacje na pierwszym miejscu (oczywiście po futbolu) były kapsle. Ich przygotowanie do trasy graniczyło z magicznym rytuałem: należało po kryjomu wyciąć z atlasu geograficznego flagę ulubionego państwa, zalać ją woskiem dla lepszego obciążenia i odpowiednio zetrzeć spód kapsla. Dopiero kwalifikował się na trasę ciągnącą się nieraz przez pół osiedla. Wysoko w hierarchii stała gra w noża. Najlepsze do niej były finki kupowane w "Harcerzu" na rogu dzisiejszej Dużej i Sienkiewicza. Czasem do rywalizacji dopuszczało się dziewczyny, ale wyłącznie te, które na to zasłużyły – na przykład umiały wspinać się na drzewa. Bywało, że zaszczycało się je uczestnictwem w ich zabawach: grze w gumę, w "Państwa–Miasta" albo w klasy, ale wyłącznie po to, by udowodnić, że i w tych konkurencjach jest się lepszym od nich. Skakanki się unikało jako zbyt feministycznego wynalazku.

Szaloną popularnością cieszyło się strzelanie plasteliną z aluminiowych rurek, kombinowanych zwykle przez ojców zatrudnionych w kieleckich fabrykach. Wariacją tej rozrywki była kuszodmuchawka, ale strzałki z przyssawkami należało przerobić na takie z igłami – kapitalnie wchodziły w korę drzew. Organizowało się też bitwy na kije – coś w rodzaju taekwondo. Gdy chciało się popróbować życia na krawędzi, huśtało się na huśtawce "do dobity", czyli jej maksymalnego osiągu. Nie spotykało się to jednak – ku ubolewaniu uczestników – ze zrozumieniem dorosłych.

Wachlarz rozrywek był naprawdę duży! Szkoda, że młódź nimi gardzi.

Chociaż… Kilka dni temu widziałem trzy dziewczynki grajce w klasy.

Dwie ściskały w dłoniach komórki.

Tomasz Natkaniec