Bombonierka ze starymi czekoladkami

„Zachodnie Wybrzeże” to opowieść o grupce ludzi różnego pochodzenia, którzy koczują gdzieś w okolicach większego miasta. Twórcy nie podają przybliżonej lokalizacji wielkiej dziury w ziemi, gdzie rozgrywa się akcja spektaklu i pobliskiego hangaru, który scenograf Agata Skwarczyńska sprytnie ukryła w wyobraźni widzów. Mieszkańcy tego miejsca nie potrafią się między sobą porozumieć, co ma oddawać kondycję współczesnego społeczeństwa.

Z pewnością ciekawym elementem spektaklu jest oprawa muzyczna i efekty dźwiękowe Radka Dudy, który wybrane brzmienia dopasowuje do tego co aktualnie dzieje się na scenie. Po stronie aktorów wyróżnia się Joanna Kasperek w roli Cecylii, starszej kobiety sprawiającej wrażenie obłąkanej. Co warto podkreślić, artystka na scenie posługuje się nie tylko językiem polskim. Wypowiada kwestie również w języku hiszpańskim i keczua. Na pochwały zasługuje również Piotr Stanek jako milczący Abad. 

Główny temat spektaklu, czyli kryzys komunikacji między ludźmi w sztuce Kuby Kowalskiego wypadł słabo. Koltes tę sztukę napisał w latach 80., więc omawiany problem też nie jest niczym nowym. Opakowana w niezłą scenografię, muzykę i grę aktorów inscenizacja Teatru im. Żeromskiego jest przegadana. Aktorzy przez niemal dwie godziny męczą widza potokiem niewiele wnoszących słów. Płytki przekaz nie wskazuje na nic czego ludzkość nie zdążyłaby dawno przeanalizować i przyjąć za pewną część naszej codzienności. 

Nie zaskakuje także element nagości. To już chyba „must have” współczesnego teatru bez względu na to czy rozbieranie aktora na scenie jest uzasadnione czy nie. W przypadku „Zachodniego Wybrzeża” reżyser Kuba Kowalski mógł pozostawić Beatę Pszeniczną w stroju. 

Dariusz Skrzyniarz