Idźcie i głoście Ewangelię

- Obecny rok duszpasterski obchodzony jest pod hasłem „Idźcie i głoście”. Do kogo jest ono skierowane? 

- Każdy ochrzczony jest wezwany do głoszenia Jezusa Chrystusa. Święty Jan Paweł II w liście apostolskim „Novo millennio ineunte” napisał, że wszystko trzeba zaczynać od Chrystusa, a program zawarty jest w Ewangelii. Wyzwanie to kierowane jest do każdego osobiście, aby nawrócić tą pierwszą ziemię misyjną, jaką jest nasze ludzkie serce. Konsekwencją jest pragnienie dzielenia się Chrystusem z innymi. 

- Jak głosić Chrystusa we współczesnym świecie? Wydaje się, że jeśli chodzi o osoby duchowne, to jest jasne. Ale jak świeccy mogą włączyć się w apostołowanie? 

- Nie powiedziałbym, że jest jasne. Nasze powołanie kapłańskie czy zakonne może się stać rutyną i nie będzie przemawiającym świadectwem wiary. Działania administracyjne i wychowawcze, owszem są bardzo ważne, ale to jeszcze za mało. Jezusa należy głosić z radością! Jeśli chodzi o metodę głoszenia to ona jest dla wszystkich jednakowa: „Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłem świata” (Mt 5. 13-14). Wszyscy mamy być świadkami Chrystusa. Tym, co nadaje urok świadectwu chrześcijańskiego życia jest miłość. Pan Jezus mówił do posłanych uczniów: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moim, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 15). Dlatego nie potrzeba tworzyć nadzwyczajnego programu, ale należy właściwie odczytywać Ewangelię. Papież Franciszek podpowiada, że w Niej zawarta jest dynamika misyjna. Co więcej, Ojciec Święty podkreśla, że w Słowie Bożym są zapisane różne scenariusze na nasze apostolstwo. Oczywiście inaczej będzie wyglądało duszpasterstwo w niewielkiej parafii, a inaczej w dużej, gdzie są możliwości tworzenia grup apostolskich, ruchów, stowarzyszeń. Jednak wszystko dzieje się w tym samym Kościele, w tym samym Duchu i jest przeżywaniem tej samej Ewangelii. Jezus Chrystus jest tą Dobrą Nowiną. Ten Narodzony, Ukrzyżowany, Który oddał za nas życie i Zmartwychwstał. Dodajmy też - Jezus Miłosierny ukazujący najpiękniejsze oblicze kochającego nas Ojca. 

- Czy ten zapał misyjny powinniśmy odkryć indywidualnie? 

- Na pewno tak, ponieważ Pan Jezus nie umierał za rzesze, ale za każdego człowieka z osobna. To jest ta konkretna miłość Boga objawiona nam w Chrystusie, który przyszedł „abyśmy mieli życie i to w obfitości” (por. J 10.10). Bóg dał każdemu człowiekowi wolność. On nie chce niewolników, ale potrzebuje uczniów – misjonarzy. Dlatego zapał apostolski każdy osobiście musi odkryć w tym entuzjazmie wiary. Oczywiście na miarę swojego powołania. Na przykład najlepszymi wychowawcami swoich dzieci będą kochający rodzice. Sprawowanie sakramentów to zadanie dla kapłanów. Służbą dla Kościoła jest także zaangażowanie w ruchy i stowarzyszenia, które – dzięki Bogu – rozwijają się w naszej diecezji. Przykładem są Róże Żywego Różańca. Ponad 6 tysięcy ich przedstawicieli uczestniczyło we wspólnej modlitwie w Wiślicy. Pamiętajmy jednak, że wszystkie działania ewangelizacyjne się uzupełniają i sprowadzają do wzajemnej służby. 

- Możemy być więc apostołami tam, gdzie jesteśmy w pracy, szkole…

- To jest właśnie najpiękniejsze! Jesteśmy także zaproszeni do odkrycia wartości Eucharystii i zrozumienia tego, co kapłan mówi na końcu: „Idźcie w pokoju Chrystusa”, czyli idźcie i głoście Chrystusa, bo Eucharystia jest posłaniem na misje. Kościół posyła w mocy Ducha Świętego swoich uczniów – misjonarzy. 

- Ksiądz Biskup wspomniał o licznych wspólnotach, które są w diecezji kieleckiej. Jakie zadania stoją przed nimi? 

- Wezwania duszpasterskiego nie można zawęzić tylko do ludzi o wyjątkowym charyzmacie. Św. Jan Paweł II mówił, że ewangelizacja jest sprawą całego ludu Bożego. W tej przestrzeni wszyscy się odnajdujemy. Apostolstwo wspólnot, to wyjście do ludzi i zaproszenie ich do współpracy. Ten owoc nie od razu musi być stokrotny, ale jestem przekonany, że tam gdzie się sieje, tam zawsze jest nadzieja na plon. Zachęcam wszystkie wspólnoty, aby potrudzić się i wyjść do ludzi budując osobiste relacje, bo z nich mogą zrodzić się ewangeliczne owoce. 

- Nie każdy ma możliwość wyjechania na misje, nawet kapłani czy osoby konsekrowane. Jak więc możemy włączyć się w to dzieło misyjne Kościoła? 

- Dziś w diecezji kieleckiej każdy kapłan ma szansę wyjechania na misje. Nie stawiam barier. Natomiast na mocy chrztu wszyscy jesteśmy misjonarzami. Polem ewangelizacji niekoniecznie muszą być ludzie nie znający Chrystusa, ale wiele jest obojętności, rutyny, zapomnienia oraz nowych wyzwań, które rodzą się w Polsce przez złe wypływy mediów. Wszędzie tam muszą być ludzie żywej wiary. Przed laty na posiedzeniu Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów dyskutowano na temat nowych areopagów. Wymieniono wtedy kilkanaście przestrzeni życia, które trzeba na nowo ewangelizować, to jest: szkoła, praca, media. Tam trzeba dawać świadectwo o Chrystusie. Dodam również żywe uczestnictwo w liturgii. Zauważyłem, że czasami na msze święte przychodzą ludzie jakby niewierzący, bo nawet nie są wstanie odpowiedzieć na pozdrowienie kapłańskie: „Pan z wami”. Więc tych wyzwań w pracy misyjnej jest bardzo dużo. Pamiętajmy, chrześcijanin nie jest człowiekiem doskonałym, ale jest na drodze do doskonałości. Nie bójmy się więc przyjąć zadań, jakie Kościół nam poleca i ufajmy, że Pan Bóg nas w nich wesprze i doda sił. 

- Ksiądz Biskup dotknął mediów. Jakie zadania ewangelizacyjne stoją przed nimi? 

- Odnoszę się do mediów katolickich. Mamy Radio Maryja i TV Trwam, ale nie pomijam skromnej działalności i również ważnej naszego diecezjalnego Radia eM Kielce. W naszym radiu jest możliwość wysłuchania fragmentów Pisma Świętego, porannej mszy świętej z kieleckiej Bazyliki Katedralnej. Jednak nie wystarczy, że będą tylko wartościowe programy. Zachęcam też, aby umieć i chcieć je wybierać oraz zachęcać innych do korzystania z nich. Ufam, że Pan Bóg pobłogosławi naszym ludzkim wysiłkom, aby radio diecezjalne było dalej słyszane i było tą przestrzenią głoszenia Ewangelii przez fale eteru. 

- Patronką misji jest święta Teresa z Lisieux. Ona nigdy nie była na misjach, a jednak została ich patronką…

- Przywołam też inne postacie. Na przykład św. Franciszek Ksawery przeszedł jak wicher przez XVII wieczną Azję. To właśnie on, jak czytamy w brewiarzu, pisał do swoich kolegów na Sorbonie, że do misji potrzeba więcej miłości niż wiedzy. O tym samym mówiła też skromna i młoda karmelitanka święta Teresa od Dzieciątka Jezus, pisząc: „w sercu Kościoła mej Matki będę Miłością”. Przylgnięcie do Chrystusa, zawierzenie Mu, jest właśnie tą miłością. Wtedy człowiek nie męczy się modlitwą, ofiarą i wyzwaniami, jakie Pan Bóg przed nim stawia. Wspomniałbym jeszcze trzecią postać z naszej polskiej rzeczywistości z przełomu XIX i XX wieku, to bł. Maria Teresa Ledóchowska, utalentowana intelektualnie i artystycznie. Nie była nigdy na misjach, a nazywana jest matką Afrykanów. Dokonała tego przez druk książek, mszałów, prasy. Kiedy byłem misjonarzem w Ludowej Republice Konga misje wspierały siostry klawerianki, które w Rzymie drukowały mszał w języku munukutuba. Widzimy więc, że te wszystkie ludzkie talenty złączone z łaską Bożą przynoszą wielkie owoce. 

- Jakie słowo może Ksiądz Biskup skierować do naszych czytelników, którzy chcieliby być misjonarzami w swoich środowiskach.  

- Nie lękajcie się! „Idźcie i głoście”, bo Jezus jest zawsze z wami, w różnych sytuacjach życiowych. Święty Franciszek z Asyżu posyłając misjonarzy z darem głoszenia Ewangelii przypomniał im, że o Jezusie mają mówić słowami tylko wtedy, jeśli to będzie potrzebne. Natomiast w ich własnym życiu ma być rozpoznamy Chrystus. Tego życzę również sobie, kapłanom, osobom konsekrowanym i wszystkim wiernym naszej diecezji kieleckiej. 

Dziękuję za rozmowę.

Katarzyna Bernat 

Posłuchaj wywiadu: