Habemus Papam

W 1978 roku Polska znajdowała się w specyficznej sytuacji społeczno – politycznej. Doznane podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu krzywdy spowodowały, że naród polski czuł się pognębiony i upokorzony: we wrześniu 1939 roku Polska została zaatakowana z dwóch stron przez Niemców i Sowietów. Wiosną 1940 roku agresorzy wymordowali polską elitę w Katyniu. Ludność cywilna była wywożona w głąb ZSRR, ginęła też w niemieckich obozach koncentracyjnych. Po wojnie Polska utraciła Kresy Wschodnie w tym dwa istotne miasta: Wilno i Lwów.

I chociaż polscy żołnierze walczyli na wszystkich frontach II wojny światowej, w tym w bitwie o Anglię, nie było dla nich miejsca w defiladzie zwycięzców. Polacy zostali opuszczeni, pozbawieni pomocy krajów zachodnich, a nasza Ojczyzna znalazła się w sowieckiej strefie wpływów. Władza komunistyczna zaczęła utrwalać swoje porządki i zwalczać podziemie niepodległościowe. Do tego dochodziły zniszczenia wojenne, w tym kompletnie zrujnowana Warszawa. Jedyną ostoją był Kościół katolicki, także prześladowany, oraz ufna modlitwa.

Iskra nadziei

Nagle, w tej nocy komunizmu, pojawiła się wielka nadzieja. W dniu 16 października 1978 roku kardynał z Polski, Karol Wojtyła, został Papieżem. Był to pierwszy Słowianin na Tronie Piotrowym, wymodlony i wytęskniony przez pokolenia Polaków, o którym w poemacie napisał Juliusz Słowacki: „Pośród niesnasek Pan Bóg uderza w ogromny dzwon. Dla słowiańskiego oto papieża otwiera tron”.

- W tym momencie wszyscy poczuliśmy się wspólnotą chrześcijańskiego narodu. Ludzie wyszli na ulice, cieszyli się, płakali, biły kościelne dzwony – opowiada ksiądz biskup Marian Florczyk, biskup pomocniczy Diecezji Kieleckiej. Wydarzenie to można było odczytać opatrznościowo: Pan Bóg nie zostawił Polski i Polaków. Ten wybór wywyższał Polskę. Państwa zachodnie musiały przypomnieć sobie o krajach z za żelaznej kurtyny, które nie ze swojej winy znalazły się w sowieckiej strefie wpływów.

Papież Prorok

22 października, podczas inauguracji pontyfikatu, Jan Paweł II powiedział: „Nie lękajcie się. Otwórzcie drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju!”  Słowa te okazały się prorocze. Kilkanaście lat później upadł Związek Sowiecki, zmieniła się Europa.

Fenomen Jana Pawła II tkwi jednak w jego świętości. Wiemy, że dzień zaczynał na kolanach od modlitwy i Mszy świętej. Wiemy, że w papieskiej kaplicy obok tabernakulum z Najświętszym Sakramentem i krzyża, był też obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Wiemy, że cały oddał się Matce Chrystusa, potwierdzając to zawołaniem: „Totus tuus” (cały Twój Maryjo). Jan Paweł II podkreślał też, że ukształtowała go polska kultura, literatura, muzyka, teatr, polska historia, polskie tradycje chrześcijańskie oraz polskie szkoły i uniwersytety.

Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny miała miejsce kilka miesięcy po wyborze. Odbyła się w czerwcu 1979 roku. Wizyta Ojca Świętego zmieniła Polskę i Polaków. Wtedy padły pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi”. Kilka miesięcy później powstała „Solidarność”, która zapoczątkowała pokojowe przemiany w Polsce i Europie.

Nauczyciel narodu

Kolejne wizyty Jana Pawła II w Ojczyźnie podtrzymywały katolickiego ducha w narodzie. Papież nauczał, napominał i wskazywał właściwy kierunek. Przykładem tego może być pielgrzymka z 1991 roku, która wiodła śladami Dekalogu. Na progu odzyskanej wolności Ojciec Święty przypomniał Polakom prawo Boże, które prowadzi nas po ścieżkach wolności. W 1995 roku w Skoczowie mówił: „Polska woła dzisiaj nade wszystko o ludzi sumienia”.

Podczas dwóch ostatnich pielgrzymek w 1999 i w 2002 roku święty Jan Paweł II przypomniał wszystkim chrześcijanom, że Bóg jest Miłością i Miłosierdziem. Konsekrując Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie, dokonał jednocześnie zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu: „Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście! To zadanie powierzam wam, drodzy bracia i siostry, Kościołowi w Krakowie i w Polsce oraz wszystkim czcicielom Bożego miłosierdzia, którzy tu przybywać będą z Polski i z całego świata. Bądźcie świadkami miłosierdzia!”       

Święty Jan Paweł II głosił po całym świecie Ewangelię Chrystusa. Wychodził do dzieci, młodzieży, seniorów, niepełnosprawnych. Wychodził do każdej grupy zawodowej. Podkreślał rolę i znaczenie rodziny dla przyszłości ludzkości. Dziś jest patronem rodzin. Dawał przykład gorliwego, mądrego i świętego kapłana, który kocha Jezusa i Jego Kościół. Dziś powinniśmy sięgać do jego nauczania. Odkrywanie jego mądrości, głębi myśli, jest ciągle przed nami.  

Katarzyna Bernat