Episkopat broni Jana Pawła II

W części wstępnej listu czytamy, że coraz odważniej stawiane są tezy, jakoby papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów. Biskupi zauważają pewną „modę” na deprecjonowanie autorytetu papieża Polaka.

Zacznijmy od początku

„Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy”, czytamy w dokumencie. Pierwsze działanie podjęte zostało już u początku pontyfikatu: w ogłoszonym w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” wymieniono kary dla tych duchownych, którzy byli sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich.

„W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił «Katechizm Kościoła Katolickiego», który stwierdza, że «nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach powierzonych ich opiece» są grzechem, będącym «jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie»” – jak zauważono w piśmie.

JPII spotyka się z kardynałami

Pierwsze poważne sygnały o wspomnianych przestępstwach, mających miejsce w w Stanach Zjednoczonych, przekazał papieżowi nuncjusz apostolski w Waszyngtonie.

„O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia. Jan Paweł II skierował list, w którym przestrzegał przed traktowaniem zła jako okazji do sensacji. «Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności» – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy komunistyczne media rozpowszechniały kłamstwa na temat Kościoła”,  tłumaczą biskupi. Po fali ujawnień przestępstw wobec małoletnich popełnionych przez osoby duchowne, sprowokowanej serią artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe” w 2002 roku, Jan Paweł II spotkał się z amerykańskimi kardynałami.

„Dokonując diagnozy kryzysu, wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć zapewnił o «swojej głębokiej solidarności i trosce». Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań jednoznaczny”, zauważa Rada Stała.

Konkretne działania

Z upływem lat świadomość papieża co do natury problemu wzrastała. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań. Dlatego w 2001 roku wydał on dokument ukazujący dziecko jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę należy chronić.

„Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Watykanu nad wszystkimi przypadkami od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Decyzja pokazuje, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu. Ta zmiana w egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że była punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach”, czytamy.

***

W podsumowaniu biskupi zauważają, że papież, zgodnie z nabywaną wiedzą, podjął walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy ich rozliczania. Rozpoczął ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.

Całe stanowski episkopatu można przeczytać: TUTAJ.